ŻÓŁTA GORĄCZKA - INFORMACJA PRZED PRZYLOTEM DO IQUITOS!

ŻÓŁTA GORĄCZKA / ŻÓŁTA FEBRA (w Peru najczesciej nazywa sie ja: FIEBRE AMARILLA po hiszpansku a po angielsku: YELLOW FEWER)

Klinika Sacharuna MOCNO rekomendoje takze szczepionke na ta chorobe przed przylotem do nas, pomimo ze nie slyszelismy o zadnych zachorowaniach jak to tej pory od naszych znajomych i od innych ludzi w Iquitos)! Szczepienia na nia np. w Limie kosztoje naprawde bardzo malo i jesli Ktos z odwiedzajacych nas ma ochote zaszczepic sie na nia w tym miescie podam adress jednego ze szpitalow w ktorym bralo ja wielu z naszych znajomych i Gosci jak tylko znajde ten adress! Szczepionka ta starcza na 10 lat i dostaje sie maly dowod ze zostalo sie zaszczepionym na nia, ktory m.i. byl wymagany z tego co slyszalem a moze nawet nadal jest (nie jestem pewiem) przy ladowaniu na lotnisku w miescie: Manaus w Brazyli. W Iquitos nie ma tego wymagania, ale jednak rekomendojemy mocno zaszczepic sie na ta chorobe.

Ponizej troche danych na jej temat:

Żółta gorączka, znana też pod łącińską nazwą ferbis flava jest wirusową chorobą zakaźną, której epidemie występowały w Afryce, Ameryce Południowej i Środkowej. Wirus wywołuje szeroką gamę objawów u człowieka. Choroba może przyjmować postać łagodną, a nawet poronną do przebiegającej gwałtownie i kończącej się zgonem. Nazwa "żółta" gorączka pochodzi od jednego z objawów schorzenia, który w łagodnych postaciach raczej nie występuje - żółtaczki. Mimo że przed 60. laty odkryta została szczepionka przeciwko żółtej gorączce, dużo ludzi wciąż ulega zakażeniu i jest ona problemem ludności krajów tropikalnych i turystów. Rocznie notuje się 200 tysięcy przypadków choroby (30 tysięcy śmiertelnych), ale tylko mały procent jest rozpoznawany. Najmniej przypadków występuje na terenach wolnych od wirusa i są to przypadki związane z przywiezieniem choroby przez nie szczepionych turystów.

Epidemiologia
Choroba występuje endemicznie na terenach Afryki, Ameryki Południowej i Środkowej. Oznacza to, że na tych obszarach obserwuje się stałe występowanie zachorowań na żółtą gorączkę w liczbie przypadków utrzymujących się mniej więcej na tym samym poziomie przez wiele lat. Zachorowania mają zwykle przebieg łagodniejszy, co wynika z pewnego przystosowania i mniejszej wrażliwości osób żyjących na terenie endemicznym. W Afryce 33 państwa, leżące między 15stopni N a 10 stopni S należą do regionów endemicznych. W Ameryce żółta gorączka występuje endemicznie głównie w krajach Ameryki Południowej. Na Wyspach Karaibskich, w Boliwii, Brazylii, Kolumbii, Ekwadorze i Peru występuje największe zagrożenie.

Etiologia
Czynnikiem etiologicznym choroby jest wirus żółtej gorączki należący do rodziny Flaviviridae. Wyróżniamy dwie postacie choroby: postać miejską i postać leśną (występującą w dżungli). Rezerwuarem wirusa w zależności od postaci jest człowiek lub zwierzęta, głównie małpy. Choroba przenoszona jest przez przenosicieli, którymi w tym wypadku są komary. W postaci miejskiej wirus przenoszony jest z człowieka na człowieka przez komara z rodzaju Aedes, w postaci leśnej z małpy na człowieka przez komara z rodziny Haemogogus (komary te występują tylko w Ameryce Południowej). Ta postać występuje sporadycznie u człowieka, dotyczy głównie młodych mężczyzn pracujących w lasach tropikalnych.

Objawy choroby
Wirus po wniknięciu do organizmu człowieka pozostaje w stanie utajenia przez 3-6 dni (okres wylęgania). Następnie występuje ostra faza charakteryzująca się wysoką gorączką z dreszczami, bólami mięśni, bólami głowy, utratą apetytu, nudnościami i wymiotami. Często wysokiej gorączce towarzyszy paradoksalne zwolnienie tętna. Po 3-4 dniach większość pacjentów czuje się lepiej, gorączka ustępuje i tak choroba może się zakończyć. Jednak u 15% chorych w ciągu 24 godzin rozwija się faza toksyczna. Gorączka powraca, dochodzi do uszkodzenia narządów wewnętrznych takich jak wątroba i nerki. Uszkodzenie wątroby objawia się żółtaczką. Występują gwałtowne bóle brzucha i wymioty. Uszkodzenie nerek może pojawić się początkowo pod postacią białkomoczu, w cięższych przypadkach dochodzi do upośledzenia zdolności tworzenia moczu przez nerki i bezmoczu. Niekorzystne jest pojawienie się skazy krwotocznej charakteryzującej się krwawieniami z nosa, błon śluzowych i przewodu pokarmowego. W tej sytuacji występują krwiste lub smoliste stolce i krwawe wymioty. Połowa pacjentów z rozwiniętą fazą toksyczną umiera w ciągu 10-14 dni. Najczęściej jednak choroba przebiega łagodnie.

Rozpoznanie.
Żółta gorączka jest bardzo trudna do rozpoznania , szczególnie we wczesnym okresie. Łatwo można pomylić ją z malarią, durem brzusznym, leptospirozą, wirusowym zapaleniem wątroby typu A czy też zatruciem pokarmowym. W rozpoznaniu bardzo ważny jest wywiad (podróże do krajów tropikalnych), objawy kliniczne oraz badania laboratoryjne, które są konieczne, gdyż dzięki nim można wykryć przeciwciała produkowane w organizmie w odpowiedzi na infekcję. Poza tym w badaniach w cięższych przypadkach obserwuje się wzrost stężenia bilirubiny, transaminaz wątrobowych, wydłużenie czasu krzepnięcia i czasu protrombinowego oraz zmniejszenie liczby białych krwinek w surowicy - leukopenię.

Leczenie
Nie ma specyficznego leczenia. Odwodnienie i gorączkę leczy się podając płyny i paracetamol. Obowiązuje izolacja chorych.

Zapobieganie
Stosuje się szczepienia ochronne. Szczepionka jest bezpieczna i bardzo skuteczna. Jej działanie rozwija się w pełni po 10 dniach od szczepienia. Jedna dawka zabezpiecza na 10 lat, po tym okresie należy zastosować dawkę przypominającą.
Szczepionka jest bardzo polecana wyjeżdżającym do krajów tropikalnych i subtropikalnych. W krajach o wysokim ryzyku infekcji wymagane jest zaświadczenie o przebytym szczepieniu.